Een evenement over klimaat in Mechelen, dat moet iets van Klimaan zijn? Nee hoor. Binnen enkele weken vindt er in Transit M een Wereldmeerdaagse over klimaat plaats. Niet voor ons, wij behoren niet tot de doelgroep. De meeste Klimaan-sympathisanten zijn het eerste jaar van het secundair onderwijs immers al lang ontgroeid. Wat kunnen we wel doen? Een handje toesteken tijdens het evenement.
Heb jij tussen 11 maart en 22 maart tijd vrij tijdens de schooluren? Ga dan een half dagje, een dag of een paar dagen helpen op de Wereldmeerdaagse. Je begeleidt er 12- en 13-jarigen bij een speelse opdracht aan een doe-standje op de ‘Wereldmarkt’.
De thema’s van de Wereldmeerdaagse: het klimaat en het leven op het land en in het water, thema’s die Klimaan nauw aan het hart liggen. Door te gaan helpen stoom je mee een nieuwe generatie klimaatbewuste jongeren klaar.
Piekfijn
Het wordt de eerste editie van de Wereldmeerdaagse in Mechelen. In Brasschaat is dit ondertussen een bekend evenement, dat om de twee jaar doorgaat. Op beide locaties samen zullen dit jaar 10.000 jongeren bereikt worden. Een evenement om u tegen te zeggen dus.
Uit eigen ervaring weet ik dat de Wereldmeerdaagse tot in de puntjes georganiseerd is. Twee jaar geleden ging ik helpen, toen het nog in Boom was. Je krijgt een uitgewerkt scenario van de workshop die je begeleidt en alle materiaal is op de stand voorzien. Het zijn korte, plezierige opdrachten die bijblijven.
Praktisch
De Wereldmeerdaagse loopt van 11 maart tot en met 22 maart in Transit M in Mechelen, vlakbij de UGC Cinema’s en de Nekkerhal (op 5 minuten van Station Nekkerspoel en met veel parkeerplaatsen in de buurt).
Je kiest zelf hoeveel tijd je besteedt: een halve of een hele dag, meerdere halve dagen…
Je kunt aangeven welke taken je het best liggen.
Ook mooi: voor elke halve dag die je komt helpen, schenkt Mundio vzw (de organisator van de Wereldmeerdaagse) 7,5 euro aan een organisatie die jij kiest.
Overtuigd? Of meer uitleg nodig?
Marleen Schouwenaars coördineert de vrijwilligerswerking in Mechelen. Bel of mail haar voor een woordje uitleg. Mail: marleen.schouwenaars@telenet.be Bel: 0495 36 54 50 – 015 52 82 69
Kijk eens aan!
Zo knap zag de Wereldmeerdaagse eruit in 2015. Indrukwekkend toch?
Gisteren zag ik een fantastische uitzending op Canvas. Een klimaatbetoog waar extreem helder het klimaatprobleem wordt geschetst en wat we er allemaal aan kunnen doen. Het is een uitzending die echt iedereen moet gezien hebben. We moeten immers het klimaatdebat zo snel mogelijk transformeren in echte aanpassingen en oplossingen. Bind dus je klimaatontkennende Nonkel, Oma, Neef, vriend of vriendin vast voor de tv. Praat erover en en ga aan het werk om er samen voor te zorgen dat we onze kinderen dezelfde wereld kunnen schenken op hun oude dag als wij. We hebben nog 12 jaar en al de oplossingen bestaan! Tijd om ze massaal en snel toe te passen.
Lezing van Nic Balthazar over de toekomst van ons klimaat, vanuit de Aula van de Universiteit Gent (2019, BEL, 60 min)
Citamine – vitamine voor de stad, is een initiatief gegroeid uit “groenzucht” in de stad. Opgericht omdat:
meer mensen in de stad leven
dan op het platteland
steden minder plaats, groen en
schone lucht hebben
groen de lucht zuivert, het
humeur verbetert én lekker kan zijn
meer en meer mensen groenten,
fruit of kruiden willen kweken maar
er de plaats niet voor hebben
of niet goed weten hoe aan een
moestuintje te beginnen
het fijn is om samen met buren
te moestuinieren en te oogsten
we van Mechelen een “eetbare
stad” willen maken
Dankzij subsidies van Stad Mechelen, in het kader van Klimaatneutrale initiatieven en Buurten, kan Citamine meteen concreet aan de slag, door:
10 moestuinbakken te ontwikkelen
en te plaatsen
plantklaar
in voortuinen, op terrassen of
daken
met uitleg op een duurzaam bord
in de bak
en ook in het “echt”, want onze
“stadsboerin” Sofie komt uitleg geven op zaai-, plant & onderhoudsmomenten
mee zorgen voor eetbare
opbrengst
die de groep mensen die de
moestuin verzorgden kunnen oogsten.
Op termijn willen we uitbreiden en de stad ook
op andere manieren groener, schoner, fijner en mooier maken. Door gemakkelijk,
flexibel, open en beschikbaar, gratis of betaalbaar:
te inspireren en helpen met het
planten en verzorgen van (eetbaar) groen op andere plekken
mensen te helpen om regenwater
op te vangen om hun moes-, fruit- en kruidenbakken mee te bevloeien
nieuwe, mooie, handige en
duurzame moestuin- en plantenbakken te ontwikkelen
stadslandbouw op grotere schaal
te stimuleren
de grijze platte daken groen te
maken en tot nieuwe landbouwplek om te vormen
in elke buurt mensen samen te brengen
rond gewassen, planten, kruiden en bomen
andere thema’s als vitamine
voor de stad te ontwikkelen.
Om dat waar te maken, zijn we op dit moment
op zoek naar:
10 plaatsen voor onze gratis
eerste moesbakken op maat
en dus naar 10 mensen,
gezinnen, groepen of organisaties, met of zonder groene vingers, met genoeg
plaats én met goesting om voor de moestuintjes te zorgen.
Heb je plaats, interesse en/of wil je op de
hoogte worden gebracht van onze activiteiten, tips, blogs, foto’, inspirerende
voorbeelden, …?
We mogen terugblikken
op een intensief opstartjaar voor Klimaan. Exact een jaar geleden organiseerden
we schoorvoetend een eerste bijeenkomst in het zaaltje achter de Hanekeef. Of
er animo was voor het opstarten van een duurzame energiecoöperatie was toen de
vraag. Het enthousiasme om collectief hier onze schouders onder te zetten was
van toen af aan niet meer te stoppen.
Klimaan groeide uit tot een burgerbeweging die luidop durft nadenken over de huidige uitdagingen die op ons afkomen. De discussies werden opengetrokken en naast energie werden andere onderwerpen die aan de basis liggen van een duurzame welvaart onder de loep genomen. We discussiëren over systeemfouten binnen onze economie en welke disruptieve veranderingen nodig zijn om te ‘herdemocratiseren’.
Van grote vragen naar lokale antwoorden
Maar terzelfdertijd proberen we deze hamvragen ook door te vertalen naar zeer concrete en tastbare acties die we lokaal kunnen ondernemen. We zitten namelijk in hetzelfde schuitje: we willen niet bij de pakken blijven zitten, maar hoe beginnen we hier aan?
Het kan overweldigend aanvoelen wanneer je op je eentje nadenkt over hoe we bv. het landbouwsysteem duurzamer kunnen maken. Wanneer de vragen binnen Klimaan besproken werden, kwamen we tot de conclusie dat door partnerschappen aan te gaan met de talloze lokaal verankerde initiatieven het mogelijk zou moeten zijn voor elke inwoner van onze regio om maximaal 15 minuten te fietsen tot aan duurzaam lokaal geteelde groenten en fruit of diens verdeelpunt.
Klimaan vertelt duidelijk een verhaal dat bij de mensen ‘binnenkomt’. Ons economisch systeem barst uit zijn voegen, het dogmatische groeidenken moet dringend op de schop. Waarom zouden we akkoord zijn met het onduurzaam organiseren van onze vitale infrastructuur (denk aan landbouw, mobiliteit, energie,…) achter gesloten deuren, waar geen democratische controle is en waar de winst wegvloeit naar de zakken van enkelen die niet in het algemene belang denken? ‘Naïef’ denkt u, wanneer we ons sterk maken hier een alternatief voor te ontwikkelen? ‘Het komt door de leeftijd, later weet je wel beter en laat je dat ‘wereld verbeteren’ wel varen’ zei mijn peter bij Kerst 2018. Niets is minder waar. Een beweging van geëngageerde actieve burgers kan zo krachtig zijn dat geen enkele uitdaging uit de weg moet worden gegaan.
Een machteloos gevoel wanneer je naar het journaal kijkt? Of naar zo’n compilatie van het voorbije jaar dat op een campagnefilm van Greenpeace lijkt wanneer achtereenvolgens de extreme weersomstandigheden, de vluchtelingenstromen en de recordhoogtes aan temperaturen in één adem worden genoemd. Klimaan creëert een kanaal om van dat machteloos gevoel af te geraken en het heft in handen te nemen.
De uitdaging is namelijk niet meer puur technologisch van aard. We weten wat er moet gebeuren, wat effectieve strategien zijn zoals in de eerste plaats het versneld afbouwen van onze energievraag en vervolgens het massaal installeren van hernieuwbare energie. We moeten het duurzaam beheer van onze vitale ‘commons’ zoals gezonde lucht en water terug beheersbaar maken. We moeten inzetten op lokale oplossingen zoals deelmobiliteit en stadslandbouw waarvan de meerwaarde ook lokaal verdeeld en geherinvesteerd kan worden. Klimaan gelooft in het herwaarderen van partnerschappen en het creëren van synergiën tussen de verschillende bestaande organisaties. Door massaal gezamenlijk ons schouders hier onder te zetten zullen we bakens kunnen verzetten.
Collectief engagement
Zoals Dirk Holemans in zijn boek ‘vrijheid en zekerheid’ schrijft is er een samenhang tussen de groei van de individuele vrijheid en de stijging van de collectieve onmacht. We zijn het vermogen kwijtgespeeld om collectieve actie te ondernemen, ook al staan de grootste uitdagingen aller tijden ons op te wachten. De samenhorigheid en het wij-gevoel zie je momenteel alleen maar wanneer de Rode Duivels moeten scoren.
Wij willen scoren met een nieuw verhaal. We hebben de Klimaanrecepten in huis om de apathie in empathie en collectief engagement om te zetten. Het huidige politieke debat wordt gedomineerd door argumentenstromen rond angst, identiteit en de noodzaak aan doorgedreven economische groei. We zetten een alternatief daartegenover, over een samenwerkingseconomie met een maatschappelijke maatstaf. We herorganiseren ons en fixen het publieke debat.
Inclusieve burgerparticipatie om onze vitale welvaartsinfrastructuur (grond, energie, lucht en water) onder duurzaam beheer te brengen. Voor minder doen we’t niet.
Klimaan, we wensen dat je een opportuniteit vormt om onze democratie te herstellen en de transitie waar te maken.
Ons logo benadrukt de burgerbeweging die hier achter zit. Iedereen aan boord houden en echte participatie zal voor ons werken met volgende kerningrediënten: gelijkheid (iedereen is welkom), onafhankelijkheid van de beweging en rechtstreekse eigenaarschap voor burgers.
Het speelveld verandert vanaf nu voorgoed. Burgers zitten niet langer in de tribune toe te kijken als passieve consumenten of het electoraat. Burgers nemen hun rol op en staan naast de overheid en het bedrijfsleven als evenwaardige speler op het veld.
Klimaan betekent de hoop die we koesteren. De energie die door onze aderen stroomt wanneer we samen komen en aan zinvolle dingen werken.
Het klimaatprobleem… en de talrijke discussies daarover. Zijn we werkelijk zo verknocht aan olie? Kunnen we niet anders dan onze planeet om zeep helpen?
Volgens mij wel. Ik heb het op mezelf onderzocht en het is perfect mogelijk om snel een grote brok van al je directe olie- en gasverbruik gewoon te laten vallen. Dat is drastisch, maar wel perfect mogelijk. Ik kan het bewijzen, want ik heb van die leuke grafiekjes (hieronder) waarop je soms ook kan aflezen welke gigantische sommen ik heb bespaard. Maar dat is maar 1 kant van het verhaal. Het dient gezegd te worden: het kost soms ook echt meer moeite. De fiets op, inplaats van wat te suffen in de file. Die verwarming weer afgezet en ik wou het eens echt gezellig warm hebben. Altijd al die toestellen op waakstand uitzetten…
Maar de meeste uitstoot zit in de portefeuille: daar goed uitkijken aan wat je je centen uitgeeft is ook niet altijd zo makkelijk: niet teveel verpakkingen, het komt toch van niet te ver? Vlees laat ik liever, die uitstoot is echt extreem… .
Kortom, ja, we kunnen met z’n allen echt heel veel doen. Zeker omdat we een volkje zijn dat echt bovengemiddeld veel CO2 laat vliegen. Mensen die zoveel geld niet hebben, kunnen onze impact echt niet evenaren.
En ik weet dat ik heel kort ben in dit berichtje. Mensen lezen niet graag lange berichten, daarom. Maar als je me kent, zou je weten dat het me menens is. Ik wil gewoon helemaal geen CO2 meer uitstoten, wat het ook van me vraagt. De impact is simpelweg veel te groot.
Dus ja, dat is mijn conclusie. We kunnen, als we willen, met z’n allen heel veel doen. Maar kunnen we vermijden dat onze planeet om zeep gaat?
Daarvoor is een systeemverandering nodig. Dat kunnen we niet oplossen binnen de huidige structuren. En liefst geen 7e staatshervorming hé, met nog meer ministers… Neen, want het zijn niet de regeringen die beslissen om heel veel of absurt veel uitstoot te tolereren in ruil voor meer winst. Dat doen onze geliefde bedrijven. Zolang het lucratief is om olie op te pompen, doen die bedrijven dat, want winst is alles. Zolang we allemaal blijven bibberen als een multinational dreigt te vertrekken uit onze contreiën. Zolang hebben zij de macht, de macht om niets te veranderen. Maar bedrijven hebben consumptie nodig. En consumptie, dat zijn wij. Als wij wel letten op wat we doen, in plaats van de bedrijven, moeten die wel veranderen. Dat is niet zo makkelijk, dat gaat beter met goede wetten. Maar pas op, dit geldt niet voor alle bedrijven. Sommigen hebben zoveel macht, dat ze kunnen doen en laten wat ze willen en wat willen ze: volgens mij meer winst.
Het echte antwoord op de vraag of we niets anders kunnen dan onze planeet om zeep helpen, is verbazingwekkend simpel: we moeten meer met minder.
Als we echt allemaal meer leren genieten van minder, dan is het mogelijk om op een duurzame manier op deze planeet verder te leven. Als we meer moeite doen met minder comfort. Als we meer inkopen bij minder grote winkels. Als we meer plezier hebben met minder kinderen. Als meer gigantische bedrijven beslissen om minder winst te maken, minder anderen uit te buiten. Als dat mogelijk is, dan winnen we de planeet.
Enkel als we dat ervoor over hebben, kunnen wij dezelfde wereld, zoals wij die gekend hebben, aan onze kinderen schenken. Het lijkt een opgave en dat is het ook zeker, maar ik wil graag eindigen in schoonheid. Van al die dingen die ik mezelf al heb “ontdaan”, heb ik meestal veel extra plezier, genot en strijdlust gekregen. Ik ben ook gaan beseffen dat de weg naar het doel soms mooier is dan het doel zelf.
Maar doe het snel, dat veranderen. Het is nodig, volgens het laatste IPCC rapport hebben we nog maar 12 jaar om meer dan de helft van al onze CO2 uitstoot te vermijden. Daarna neemt de methaan uit de permafrost over… Het is een ongelofelijke opdracht, waarvoor wel wat nieuwe kennis vereist is. Benieuwd of wij als mensheid het pleit gaan halen of niet.
Greta Thunberg, het meisje dat als allereerste begon met spijbelen voor het klimaat heeft een echt knappe speech gegeven in Davos. Of die wereldleiders er rekening mee gaat houden, hangt ervan af hoeveel mensen haar gaan volgen om alles te doen wat mogelijk is om dit wereldwijde fiasco te stoppen. Maar de voorzet is gegeven, op het hoogste niveau.
We hebben nog maximum 12 jaar om het roer volledig om te gooien, daarna is het te laat.
Greta Thunberg op Davos 2019
Greta Thunberg’s boodschap naar Davos
Hoe is Greta Thunberg in Davos geraakt: lees haar verhaal in haar eigen woorden (gepubliceerd via facebook op 2/2/2019)
Recently I’ve seen many rumors circulating about me and enormous
amounts of hate. This is no surprise to me. I know that since most
people are not aware of the full meaning
of the climate crisis (which is understandable since it has never been
treated as a crisis) a school strike for the climate would seem very
strange to people in general. So let me make some things clear about my school strike.
In may 2018 I was one of the winners in a writing competition about the
environment held by Svenska Dagbladet, a Swedish newspaper. I got my
article published and some people contacted me, among others was Bo
Thorén from Fossil Free Dalsland. He had some kind of group with people,
especially youth, who wanted to do something about the climate crisis.
I had a few phone meetings with other activists. The purpose was to
come up with ideas of new projects that would bring attention to the
climate crisis. Bo had a few ideas of things we could do. Everything
from marches to a loose idea of some kind of a school strike (that
school children would do something on the schoolyards or in the
classrooms). That idea was inspired by the Parkland Students, who had
refused to go to school after the school shootings. I liked the idea
of a school strike. So I developed that idea and tried to get the other
young people to join me, but no one was really interested. They thought
that a Swedish version of the Zero Hour march was going to have a
bigger impact. So I went on planning the school strike all by myself and
after that I didn’t participate in any more meetings.
When I
told my parents about my plans they weren’t very fond of it. They did
not support the idea of school striking and they said that if I were to
do this I would have to do it completely by myself and with no support
from them. On the 20 of august I sat down outside the Swedish
Parliament. I handed out fliers with a long list of facts about the
climate crisis and explanations on why I was striking. The first thing I
did was to post on Twitter and Instagram what I was doing and it soon
went viral. Then journalists and newspapers started to come. A Swedish
entrepreneur and business man active in the climate movement, Ingmar
Rentzhog, was among the first to arrive. He spoke with me and took
pictures that he posted on Facebook. That was the first time I had ever
met or spoken with him. I had not communicated or encountered with him
ever before.
Many people love to spread rumors saying that I have
people ”behind me” or that I’m being ”paid” or ”used” to do what I’m
doing. But there is no one ”behind” me except for myself. My parents
were as far from climate activists as possible before I made them aware
of the situation. I am not part of any organization. I sometimes
support and cooperate with several NGOs that work with the climate and
environment. But I am absolutely independent and I only represent
myself. And I do what I do completely for free, I have not received any
money or any promise of future payments in any form at all. And nor has
anyone linked to me or my family done so. And of course it will stay
this way. I have not met one single climate activist who is fighting
for the climate for money. That idea is completely absurd. Furthermore I only travel with permission from my school and my parents pay for tickets and accommodations.
My family has written a book together about our family and how me and
my sister Beata have influenced my parents way of thinking and seeing
the world, especially when it comes to the climate. And about our
diagnoses. That book was due to be released in May. But since there
was a major disagreement with the book company, we ended up changing to a
new publisher and so the book was released in august instead.
Before the book was released my parents made it clear that their
possible profits from the book ”Scener ur hjärtat” will be going to 8
different charities working with environment, children with diagnoses
and animal rights.
And yes, I write my own speeches. But since I
know that what I say is going to reach many, many people I often ask for
input. I also have a few scientists that I frequently ask for help on
how to express certain complicated matters. I want everything to be
absolutely correct so that I don’t spread incorrect facts, or things
that can be misunderstood.
Some people mock me for my diagnosis.
But Asperger is not a disease, it’s a gift. People also say that since I
have Asperger I couldn’t possibly have put myself in this position. But
that’s exactly why I did this. Because if I would have been ”normal”
and social I would have organized myself in an organisation, or started
an organisation by myself. But since I am not that good at socializing I
did this instead. I was so frustrated that nothing was being done about
the climate crisis and I felt like I had to do something, anything. And
sometimes NOT doing things – like just sitting down outside the
parliament – speaks much louder than doing things. Just like a whisper
sometimes is louder than shouting.
Also there is one complaint
that I ”sound and write like an adult”. And to that I can only say;
don’t you think that a 16-year old can speak for herself? There’s also
some people who say that I oversimplify things. For example when I say
that “the climate crisis is a black and white issue”, ”we need to stop
the emissions of greenhouse gases” and ”I want you to panic”. But that I
only say because it’s true. Yes, the climate crisis is the most complex
issue that we have ever faced and it’s going to take everything from
our part to ”stop it”. But the solution is black and white; we need to
stop the emissions of greenhouse gases. Because either we limit the
warming to 1,5 degrees C over pre industrial levels, or we don’t. Either
we reach a tipping point where we start a chain reaction with events
way beyond human control, or we don’t. Either we go on as a
civilization, or we don’t. There are no gray areas when it comes to
survival. And when I say that I want you to panic I mean that we
need to treat the crisis as a crisis. When your house is on fire you
don’t sit down and talk about how nice you can rebuild it once you put
out the fire. If your house is on fire you run outside and make sure
that everyone is out while you call the fire department. That requires
some level of panic.
There is one other argument that I can’t do
anything about. And that is the fact that I’m ”just a child and we
shouldn’t be listening to children.” But that is easily fixed – just
start to listen to the rock solid science instead. Because if everyone
listened to the scientists and the facts that I constantly refer to –
then no one would have to listen to me or any of the other hundreds of
thousands of school children on strike for the climate across the world.
Then we could all go back to school. I am just a messenger, and yet
I get all this hate. I am not saying anything new, I am just saying
what scientists have repeatedly said for decades. And I agree with you,
I’m too young to do this. We children shouldn’t have to do this. But
since almost no one is doing anything, and our very future is at risk,
we feel like we have to continue.
