De klimaatbeweging brengt te weinig mensen op de been om vooruitgang te boeken.

Het afval van onze huidige levenswijze zorgt voor klimaatverstoring, verlies aan biodiversiteit, ongezonde lucht en andere milieuproblemen. De aarde geeft ons feedback op ons gedrag. Negatieve feedback. Wanneer een ondernemer negatieve feedback krijgt van klanten dan neemt hij die ernstig en gaat er mee aan de slag. De feedback van ons ecosysteem laat echter heel wat mensen koud. Waarom?

De boodschap van klimaatverstoring gaat meestal gepaard met catastrofale gevolgen in de verre toekomst. Helaas kan ons brein niet goed om met gevolgen in de verre toekomst die bovendien nu actie vragen. Bovendien doodt angst verbeeldingskracht én daadkracht. Mensen kruipen in een slachtofferrol. Geboren op het verkeerde moment. Mijn ouders wisten van niet beter. Ik kan er toch in mijn eentje niets aandoen. Enzoverder.

Nochtans hoeft dit thema niet zo dramatisch te zijn. De oplossingen zijn er (zie maar naar project drawdown), enkel daadkracht ontbreekt. Klimaan toont dat het anders kan.

De media werkt dualiteit in de hand: je bent òf klimaatactivist òf ecorealist. Zelfs al ken je niets van de problematiek, geef toe, ecorealist klinkt niet slecht om je passieve houding als klimaatslachtoffer te bekrachtigen.

Het is maar een woord. Maar toch, de kracht van taal mogen we niet onderschatten.

In de Verenigde Staten hield de anti-abortusbeweging met één woord het debat jarenlang in de tang: ze noemden zichzelf PRO-LIFE. Geef toe, prachtig gevonden. Na jaren kwam er pas een krachtig antwoord op: PRO-CHOICE.

Je hoort me al komen. Welk woord kan passieve klimaatslachtoffers omtoveren in actieve klimaatdoeners en wereldverbeteraars? (In Klimaners 😉 ).

Deze vraag houdt me al een tijdje bezig, maar ik vind geen gepast woord. Ik ben ook geen echte talenknobbel. Misschien is dit iets meer voor jou?

Friedl